W ostatni piątek, coś się we mnie zadziało. Wśród średnio cieszących już, lutowych śniegów, poczułam powiew wiosny. Leżąc na rehabilitacyjnym stole, z jednym z kolan grozy w trakcie zabiegu, rzekłam do Marcina, mego rehabilitanta, że mam dosyć.
Bardzo już chciałam wrócić. Tak choćby po okruszku. Zmęczona już byłam tym postem. Przydarzyła się kontuzja obunożna. Boki ud spięły się jak wściekłe, kolana grozy się zbuntowały. Ale dałam im odpocząć. Poddałam zabiegom rehabilitacyjnym, przy których na początku, spłakiwałam makijaż na kozetkę masażniczą - z bólu. Wszystko dla nich. Więc koniec wakacji, oczekuję zwrotu.
Marcin powbijał więc, kontrolnie, swe wprawne palce - w moje kapryśne mięśnie. Ocenił, że w sumie, w porównaniu ze stanem wyjścia - jest nieźle. No i zgodził się, studząc jednocześnie mój zapał do 3 treningów w tygodniu. I umówiliśmy się na kontrolowanie sytuacji. I na to, że traktować się będę różową rolką po każdym treningu.
Na razie będą 2 treningi. Pełna pokora. Muszę zapomnieć o tym, że kiedyś, dawno temu, w listopadzie, byłam już w stanie biegać parkruny. Muszę schować to w kieszonkę i zacząć od początku. Trudne to. Ale pewnie wychowawcze za to.
Biegałam dziś pierwszy raz od 2,5 miesiąca. Moje Brooksy nawet nie widziały jeszcze śniegu. No to już po chrzcie. I po przebieżce. 15 minut. Dawno nie cieszył mnie tak żaden kwadrans! Uff, jestem z powrotem. Oby na długo!
ziuba biegacz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz